Dream TheaterAlbum

Het wilde in het verleden nog wel eens gebeuren dat de heren van Dream Theater tijdens hun optredens de moeite namen om een plaat van een van hun voorbeelden integraal live te spelen. Zo waagden zij zich ooit aan Pink Floyd’s “The Dark Side Of The Moon” en recentelijk kwam in de ‘Lost Not Forgotten Archives’ het album “Master Of Puppets” van Metallica voorbij. Ook het Britse Iron Maiden is een grote inspiratiebron voor deze mannen. In 2002 in Parijs werd dan ook het legendarische “The Number Of The Beast” in zijn geheel gespeeld. Dat jaar verscheen het album ook al als een soort van officiële bootleg.

Aangezien ik die officiële bootleg nog nooit had beluisterd was ik op voorhand enigszins sceptisch over deze uitgave. Immers was “The Number Of The Beast” het eerste album met brulboei Bruce Dickinson als zanger en wat mij betreft is het op het gebied van zang een absoluut hoogtepunt in de rockgeschiedenis. En we zij allemaal wel een beetje op de hoogte van de kwaliteiten van James LaBrie als livezanger. Maar toch: het is alleszins goed te pruimen. Laat ik vooropstellen dat LaBrie nergens ook maar een klein beetje in de buurt komt van Dickinson, maar het is desondanks op wat kleine uitglijders na dik in orde.

Muzikaal is het ook goed voor elkaar. De gitaarpartijen van Dave Murray en Adrian Smith worden keurig verdeeld tussen Petrucci en de toetsen van Jordan Rudess en Portnoy blijft dichtbij het drumwerk van Clive Burr. Het is wel jammer dat John Myung’s bas zover achter in de mix zit en dat hij het hele album lang tamelijk sober staat te spelen. Het had wel wat ‘slordiger’ en meer prominent gemogen. Ik mis de galopjes en het gekletter van de snaren tegen de frets.

De band blijft trouw aan de originele versies met uitzondering van Gangland, dat hier een lange wat jazzy uitvoering krijgt. Ik blijf me altijd wel een beetje afvragen wat de bezoekers van de betreffende concerten hier nu eigenlijk van vinden. Je komt een concert van een van je favoriete bands bijwonen en je krijgt drie kwartier lang covers voor je kiezen. Hoe goed ook uitgevoerd, voor mij persoonlijk zou het toch wel een beetje teleurstellend zijn.

Deze tiende uitgave in de ‘Lost Not Forgotten Archives’ is op zich best een leuk hebbedingetje. Toch zal het zilveren schijfje niet heel vaak uit het hoesje worden gehaald. Ik zal toch eerder kiezen voor het origineel uit 1982 of gewoon een eigen album van Dream Theater.