KarfagenAlbum

Antony Kalugin lijkt de muziek achteloos uit zijn mouw te schudden. Na “Massages from Afar:  Second Nature” brengt hij als Karfagen met “Land of Chameleons” al zijn tweede schijf van 2024 uit. En het jaar is pas halverwege. Met het titelstuk zuigt hij de luisteraar direct weer de mierzoete sprookjeswereld in, waarin veel van zijn muziek zich afspeelt. De vullingen in mijn kiezen beginnen al bijna los te komen. Lichtpuntjes vormen de zang van Mariya Panasenko en het saxofoongeluid van gast Marek Arnold.

Dat geluid van Karfagen kennen we nu zo langzamerhand wel. Uitbundig toetsenspel, wervelend, soms een tikkie vervormd, een beetje gekunsteld ook wel. Of geknutseld. Symfonisch, heel melodieus zijn de composities en met Max Velychko heeft hij een dijk van een gitarist in huis. Die vult veel meer dan de gaatjes. Zijn solo’s zijn ronduit zalig. De zang van Kalugin heeft iets zalvend, ik ben er niet zo van gecharmeerd. Als hij de lijn van het begin in Agora by Day voortzet, zou ik hopen dat hij zelf als kameleon eens een andere gedaante aanneemt. De langere nummers, zoals Into the Kaleidoscope, doen mij in kringetjes rondlopen in het sprookjesbos en ontlokken mij op den duur zelfs een geeuw.

Het korte Dios Pyros Part 2 wijkt af, met veel piano, een mooie saxofoontoevoeging en een beetje tegendraads ritme. Best wel lekker even in deze droomwereld van harmonie. Met Journey to a Shrine breekt dan opeens de hemel open. De sfeer is anders, serieuzer. De klanken zijn ijler, soms oosters, ongrijpbaar, en Velychko rijgt de ene solo aan de andere. Hoge vrouwenzang past hier goed bij en ook Kalugins toetsenspel past zich prachtig aan deze buitenaardsheid aan. Dit is met afstand het topstuk van de cd. Borduur hier eens een cd lang op door, zou mijn advies zijn.

De Deluxe Edition biedt een tweede cd met een verzameling goodies. Korte en/of instrumentale versies van andere nummers, ook van eerder werk. Ook een paar nieuwe nummers, zoals Resurrection. Dat is prachtig, ingetogen, gitaar en toetsen trekken mooi samen op. Tot slot een blokje liveopnamen, waarvan drie met Parkvilla in Alphen aan den Rijn als plaats van handeling. Ze klinken goed. Deze schijf is bijna helemaal instrumentaal, ik mis de stem van Kalugin niet echt.

Ik ben over “Land of Chameleons” iets kritischer dan over diens voorganger. Kalugin kan met Karfagen nog jaren doorgaan met het aan de lopende band produceren van best wel mooie muziek. Het zou hem evenwel sieren als hij eens een ander vaatje opent en daaruit gaat tappen.