Samurai Of Prog, TheAlbum

De recensie van het laatste album van The Samurai Of Prog, “Spaghetti Epic 4”, sloot ik af met de suggestie om de toekomstige albums van The Samurai slechts van een aankondiging te voorzien omdat de kwaliteit van elk album bijna per definitie uitmuntend is. Toch wil ik het nieuwe “Anthem To The Poenix Star” van enige opmerkingen voorzien.

Op de hoes prijkt het onderschrift “Featuring Marco Grieco”.  Nu is deze Italiaanse componist / multi-instrumentalist geen onbekende in het leger van The Samurai. Hij heeft met grote regelmaat composities en instrumentale bijdragen, vooral op toetsen, geleverd aan de voorgaande Samurai-albums. Op dit nieuwe album heeft hij echter alle composities aangedragen. Steve Unruh wordt niet meer als vast lid van The Samurai Of Prog op de hoes vermeld, maar levert gelukkig nog wel een bijdrage op viool en dwarsfluit.

Het thema van dit album wordt gevormd door een science-fiction-achtig verhaal over een ruimtereis met als missie te onderzoeken of het mogelijk is om herboren te worden uit iemands as. Dat gebeurt middels een reis door ons melkwegstelsel. Deze “Phoenix Star” wordt bemand door een vrouw die in de diverse songs haar ontboezemingen deelt met haar dochter Makima.

Ondanks dat Grieco een Italiaan is zou je dit album met recht “The British Connection” kunnen noemen. Er doen enkele vooraanstaande Britse prog-musici aan mee zoals Clive Nolan, Olivia Sparnenn-Josh en John Wilkinson. En verder klinken er overduidelijk vroege Britse (prog)rock-wortels door in een aantal tracks. Zo zweeft de opening / titel-track, mede door het statische karakter, ergens tussen Alan Parsons en Pink Floyd. Het fraaie saxofoonspel van Marek Arnold tilt dit nummer naar een hoger level.
Killing Hopes is zo mogelijk nog statischer en lijkt een kruising tussen The Moody Blues en Alan Parsons. De ietwat eentonige zang van Yogi Lang maakt dit nummer tot een lange zit. Gelukkig weet Steve Unruh er met zijn viool- en fluitspel nog enige kleur aan te geven en wordt het halverwege onderbroken door een prachtig klassiek intermezzo op akoestische gitaar van Rafael Pacha.
Don’t Be Afraid zou zomaar een lost track uit het vroege Genesis-archief kunnen zijn. Ware het niet dat slangenmens Marcel Singor er met zijn karakteristieke gitaarspel in het tweede deel een geheel eigen draai aan geeft.
Slottrack Behind The Curtain draagt ook dat Britse prog-stempel, maar in deze epic zit meer avontuurlijk spel en variatie. Meestergitarist Cam Blokland mogen we daarvoor wel de nodige credits toedichten.

Clive Nolan die in de openings- en slottrack de vocalen op krachtige wijze voor zijn rekening neemt kan echter niet helemaal overtuigen. Hij mist het expressieve karakter dat bij Bart Schwertmann, Olivia Sparnenn-Josh en John Wilkinson veel meer aanwezig is. Burning Silence, Bones en Don’t Be Afraid, respectievelijk gezongen door deze drie, maken dan ook meer indruk. Vooral Sparnenn-Josh is een aangename toevoeging met haar heldere ‘elfen-stem in Bones, dat mede wordt gedragen door het xylofoon-spel van Beatrice Birardi. Daarbij zou je soms kunnen denken dat Birardi op echte botten speelt.
Waar David Myers meestal tekent voor een fraai pianostuk, doet Marco Grieco dat op dit album natuurlijk zelf. Dat gaat hem in Wings uitstekend af. Zijn toetsenspel in de overige tracks is met vlagen om van te smullen.

Toch is dit album niet over de gehele linie sterk. Met name de statische tracks hebben een beperkte houdbaarheid. Ik mis hier de inventiviteit, het avontuurlijk spel en de expressieve zang die we zo gewend zijn van The Samurai Of Prog.