The Samurai Of ProgAlbum

Na de sterke opening van het tweeluik, gebaseerd op de sprookjes van de gebroeders Grimm, The Lady And The Lion, produceert het Italiaans/Fins/Amerikaanse progleger binnen een half jaar een ijzersterk vervolg in de vorm van “The White Snake and other Grimm Tales II”.

Van de vijf sprookjes van Grimm die op dit album worden verklankt zal voor de Nederlandse sprookjeskenners het vierde, De “Bremer Stadsmuzikanten”, het bekendste zijn. Voor de inhoud van de diverse sprookjes verwijs ik je naar het wereldwijde web, anders wordt deze recensie te lang.

De eerste twee tracks (sprookjes) zijn instrumentaal. The Tricky Fiddler doet meteen aan Kansas denken, iets wat we vaker tegenkomen bij The Samurai Of Prog. Dat komt vooral door de prominente rol van de viool, bespeeld door Steve Unruh, omlijst door een vrij stevig bandgeluid. Mede door de folky thematiek wordt die referentie versterkt. Op het eind krijgt Unruh prachtig tegenspel op gitaar van niemand minder dan Marcel Singor met zijn onnavolgbare techniek.
In Searching For The Fear tapt The Samurai uit een geheel ander vaatje. Na een mystieke sfeervolle opening volgt een rustig, doch speels thema, andermaal in de viool van Unruh, gevolgd door een heerlijke toetsensolo van componist van dienst Alessandro Di Benetti. Daarna valt het nummer in een lagere versnelling met een Focus-achtig thema. Deze thema’s blijven elkaar afwisselen, telkens met een andere inkleuring. Wanneer dit thema als vocalise wordt vertolkt door Paula Pörsti (inderdaad, de dochter van…) zijn de Letty de Jong /Introspection verwijzingen niet van de lucht. In het tweede deel wordt het speelse thema door Marcel Singor met de nodige gitaarfratsen ingevuld.

Tijd voor wat vocaal werk. De drie volgende tracks (sprookjes) zijn eigenlijk mini-musicals, de eerste in de door The Samurai zo goed beheerste 70’s old school symfo, de andere twee met duidelijk rijkere invloeden en instrumentaties. In alle drie tracks is de vocaal verhalende inbreng van Steve Unruh voortreffelijk.

The Devil With The Three Golden Hairs begint met de typische folky Unruh-stijl, fraai ondersteund door de basgitaar van Marco Bernard. In deel twee mondt dit uit in een gedragen, bijna Rain And Tears achtig thema (Aphrodite’s Child), compleet met Mellotron, dat vervolgens door Unruh zelf wordt gezongen. Vanaf dat moment ontwikkelt zich een heerlijk vocaal duel tussen Unruh (de koning) en Marco Vincini (de jongen). Dit duel wordt in deel drie onderbroken door Elisa Montaldo als moeder en Daniel Fäldt als de duivel.

The Travelling Musicians heeft een rijkere instrumentatie met gevarieerd, maar ook opvallend stevig, gitaarwerk van Marcella Arganese uit de Italiaanse band Ubi Maior. Instrumentaal wordt dit verder aangevuld met de viool en dwarsfluit van Unruh en fraai toetsenspel van Luca Scherani.
Na de vocale opening door Steve Unruh in de rol van de ezel krijgt hij vocaal gezelschap van Stefano Galifi als hond. Tussen hen ontspint zich een fraai duet waarbij de melodieën prachtig op elkaar aansluiten. Dat Galifi in het Italiaans zingt doet daar niets aan af. Het klinkt volkomen natuurlijk. Eenzelfde duet volgt door de kat (Elisa Montaldo) en de haan (Alessio Calandriello).
De hectische confrontatie tussen de stadsmuzikanten en de rovers komt vocaal en instrumentaal niet altijd even goed uit de verf al is het  a capella intermezzo in het tweede deel wel erg knap en komisch tegelijk. Op het eind komt het sprookje enigszins onlogisch en verrassend tot stilstand.

In titeltrack The White Snake hebben The Samurai het beste voor het laatst bewaard. Deze compositie begint als een mars met een heerlijke Hammond, afgewisseld met het inventieve gitaarspel van Marcel Singor. De opbouw, in combinatie met de gebruikte toetsengeluiden (diverse orkestsamples), doet een beetje aan het begin van Pirates van ELP denken. Daarnaast resulteren de hoorn en trompet van Marc Papeghin in combinatie met de dwarsfluit en de orkestsamples in een breed orkestraal geluid.
Steve Unruh weet met zijn vocale inbreng het geheel tot musical-achtige proporties te verheffen. De onconventionele melodieën en instrumentale omlijsting brengen The Samurai in dit meesterwerk buiten de, anders zo vaak bewandelde, symfo-paden. De sterke vocale bijdragen van Camila Rinaldi dragen daar ongetwijfeld aan bij. Vooral wanneer zij in het laatste deel een heerlijk klassiek duet zingt met Steve Unruh, dat zomaar weggelopen zou kunnen zijn uit een opera van Mozart of Haydn, ware het niet dat dit duet erg fraai wordt ingeleid en omspeeld door Rafael Pacha op de Ierse fluit. Ook deze compositie komt onverwacht ineens tot een einde. Daarom is het maar goed dat hij wordt opgevolgd door The Trickey Fiddler – Reprise dat met zijn bombast een waardig slot vormt voor dit album.

Naar het bescheiden oordeel van ondergetekende is dit tweede ‘sprookjesalbum’ met de titeltrack als onbetwist hoogtepunt het beste wat The Samurai Of Prog tot nu toe heeft geproduceerd. Leuk voor ons als Nederlanders is dat de heren via Ton Scherpenzeel en Bart Schwertmann nu ook de gitaarvirtuositeit van Marcel Singor hebben ontdekt. Daarbij mag worden aangetekend dat het gitaarwerk van Marcella Arganese ook een zeer welkome aanvulling op het vreemdelingenlegioen is.