In de ‘Lost Not Forgotten Archives’ serie van Dream Theater is het nu de beurt aan de demo’s die voor het “Falling Into Infinity” album zijn gemaakt. Dit kan zomaar eens een van de meer interessante uitgaves uit de serie zijn.
Het is immers een publiek geheim dat er onder invloed van de platenmaatschappij een en ander nogal gepolijst is in de hoop op het scoren van een hit. Niet dat dit uiteindelijk een slecht album opleverde, want “Falling Into Infinity” vind ik nog steeds prima te pruimen. Nu kunnen we de ruwe versies dan eens aanhoren. Dat konden we eigenlijk sinds 2006 al, maar de originele uitgave van deze demo’s is nog maar moeilijk te vinden.
En het valt inderdaad op dat de demo’s veel minder opgepoetst klinken dan de versies die uiteindelijk op de plaat zijn beland. Alle tracks duren ook langer. In de uiteindelijke versies is voornamelijk in de instrumentale stukken geknipt. De ballads Take Away My Pain, Anna Lee en Hollow Years hebben alle een rauwer randje, waardoor ze te prevaleren zijn boven de uiteindelijke versies. Burning My Soul schuurt zo nu en dan zelfs tegen nu-metal aan en waar Hell’s Kitchen op de plaat een apart nummer is, is het hier onderdeel van eerder genoemde track. Zouden de nummers die we hier te horen krijgen in deze uitvoeringen op het album zijn beland, dan was het geklaag in 1997 een stuk minder geweest. De band klinkt erg bevlogen.
Naast de ongepolijste versies van de nummers bevat deze uitgave ook enkele nummers die de plaat niet gehaald hebben. Achteraf gezien is dat jammer, want met name Raise The Knife en Speak To Me overtreffen het materiaal dat de plaat wel gehaald heeft.
Deze dubbel-cd sluit af met het ruim eenentwintig minuten durende Metropolis – Pt. 2. Een instrumentale uitvoering van de thema’s die op het volgende album gebruikt zouden gaan worden. Het geeft een erg korte samenvatting van “Scenes From A Memory” en is vooral in historisch perspectief interessant.
Uiteindelijk is ook dit weer een uitgave die erg amusant is voor de liefhebber van Dream Theater. Ook de haters van het uiteindelijke album kunnen zich gerust laten stellen dat de band met de oorspronkelijke versies een heel ander geluid in gedachten had. Ik kan me best voorstellen dat veel fans dit album zullen gaan draaien in plaats van het origineel uit 1997.