Dream TheaterAlbum

Wie kent het album “Made In Japan” van Deep Purple niet. Dit eerste live-album van de legendarische hardrock band is een echte klassieker die in geen enkele muziek collectie mag ontbreken.

Het oorspronkelijke album is opgenomen tijdens drie uitverkochte concerten van 15 t/m 17 augustus 1972 in Osaka en Tokyo in Japan. Martin Birch heeft met een mobiele studio (de Rolling Stones Recording Mobile) en met de beperkte technische mogelijkheden van die tijd een kwalitatief hoogstaand live-product neergezet. Deep Purple speelde tijdens deze concerten in zijn meest succesvolle samenstelling (Mark2) met Ritchie Blackmore op gitaar, Jon Lord op toetsen, Ian Paice achter de drumkit, Roger Glover op basgitaar en met Ian Gillan die de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Als je dit meesterwerk uitgevoerd door topmuzikanten wil naspelen dan ben je dus niet bang voor een uitdaging. Als je dat dan ook nog doet in dezelfde steden waar het oorspronkelijke live-album is opgenomen, dan is daar lef voor nodig.

Dream Theater is in januari 2006 – tijdens hun “Octavarium Tour” – deze uitdaging aangegaan in dezelfde steden. Op 13 en 15 januari 2006 speelde de formatie in respectievelijk The Tokyo Kokusai Forum in Tokyo Japan en de NHK Hall, Osaka, Japan integraal het gehele live-album na. Van het laatste optreden zijn de opnamen bewaard gebleven en, nadat ze al eerder op het Ytse Jam Record label van Mike Portnoy waren verschenen, nu opgenomen in de “Lost Not Forgotten Archives” serie.

Zoals bij diverse andere covers die door Dream Theater meerdere malen worden gespeeld tracht de band niet origineel te zijn en een eigen interpretatie aan de nummers te geven, maar wil ze tot in detail het gehele album naspelen. Zo worden zelfs de teksten uitgesproken door Ian Gillan letterlijk herhaald door James LaBrie, maar ook de muzikale intermezzo’s worden zoveel mogelijk nagebootst. Het rest mij dan ook niet anders dan de vergelijking met het originele live-album te maken. En hoe technisch perfect de muzikanten van Dream Theater ook zijn en hoe goed je de muziek ook vindt, deze performance haalt het in zijn geheel niet bij het origineel.

Het album opent met Highway Star, een uptempo nummer met – in het origineel – een schitterend samenspel tussen Jon Lord (Hammond Orgel) en Ritchie Blackmore. Natuurlijk, John Petrucci is een begenadigd gitarist en zijn solo is om je vingers bij af te likken en ook Jordan Rudess laat zich goed horen op zijn toetsen, maar de chemie die het duo Lord-Blackmore weet uit te stralen is er niet tussen Petrucci en Rudess. Het unieke stemgeluid van Ian Gillan zorgt binnen Deep Purple voor iets speciaals. Child In Time, dat al jaren hoog in de top 2000 scoort, wordt mede bepaald door dit unieke stembereik van Ian Gillan. Je kunt vinden van James LaBrie wat je wilt, maar hier is hij toch duidelijk de underdog en zorgt hij er voor dat dit nummer volledig de mist in gaat. Zelfs de gitaarsolo’s van Petrucci kunnen deze uitvoering niet redden. En laat ik de abominabele zangkunsten in het zang-gitaar duel in Strange Kind Of Woman maar niet benoemen.

The Mule is na een kort gezongen introductie vooral een grootse drumsolo, waarin zowel Ian Paice (in het origineel) maar ook Mike Portnoy op dit cover album zijn kwaliteiten kan tonen. Naast Paice toont Portnoy hier aan dat hij een drummer van wereldklasse is. Lazy is dan het nummer waarop de toetsenist zijn kwaliteiten tentoon kan stellen. En zoals verwacht weet Jordan Rudess hier te overtuigen. Ook het samenspel met John Petrucci is formidabel. Echter, het legendarisch gitaar-Hammond duel tussen Blackmore en Lord weten de heren niet te evenaren. Wellicht niet eerlijk om deze vergelijking te blijven trekken, want dit nummer uitgevoerd door Dream Theater klinkt heerlijk.

Het laatste nummer op het album is Space Truckin’. Een nummer dat door Deep Purple wordt gebruikt om hun improvisatietalent live tentoon te stellen. Waar Deep Purple bij elk optreden dit nummer verder uitwerkt, er een ander interpretatie of draai aangeeft, tracht Dream Theater dit in dezelfde versie en bijna in dezelfde tijd af te werken. Het improvisatietalent van Dream Theater dat dit tot een groots eigengereid nummer had kunnen maken is daarmee volledig de kop ingedrukt. Natuurlijk, de solo’s zijn subliem en technisch perfect (na)gespeeld, maar je mist de emotie, het plezier in spelen en de eigen inbreng en de echte improvisatie. Deep Purple wist elke keer van dit nummer een feestje te maken en een uitsmijter op elk festival. Tijdens een legendarische uitvoering van dit nummer tijdens het California Jam Festival in 1974, wordt dit nummer – dat op het studioalbum slechts 4:34 minuten duurt – uitgerekt tot ruim 25 minuten. Daarnaast weet Ritchie Blackmore tijdens dit optreden minstens drie gitaren te vernielen en een amplifier in rook te laten opgaan. Dit zie ik John Petrucci nog niet nadoen.

Resumerend kun je concluderen dat het zeker een genot is om Dream Theater dit legendarische live-album na te horen spelen. De heren musici zijn perfecte muzikanten en weten de solo’s, de techniek en muzikale interpretaties tot in detail na te spelen. Complimenten natuurlijk om zo’n hoogstaand werk ook maar proberen na te spelen. Echter, er had naar mijn mening zoveel meer ingezeten als de heren niet krampachtig hadden vastgehouden aan het origineel, maar ook hun eigen inbreng aan deze legendarische nummers hadden toegevoegd. Nu blijf je achter met een gevoel van ‘wat als …’ en ‘waarom?’. Dus zet ik nogmaals het originele live-album op.