Samurai Of Prog, TheAlbum

Marco Bernard, Kimmo Pörsti en Steve Unruh, samen beter bekend als The Samurai Of Prog, kun je rustig een productief stelletje noemen.

Om de haverklap brengt dit internationale gezelschap met zetels in Finland, Italië en de Verenigde Staten nieuw werk uit en ook in ander verband nog los van de Samurai timmeren ze stevig aan de weg. Na hun eerste drie cd’s zagen ze een mooie aanleiding om een verzamelbox uit te brengen, dat werd “Omnibus 1 – The Early Years”. Je kon er dus donder op zeggen dat na weer een stapeltje schijven nog zo’n doosje zou volgen. En inderdaad, vier cd’s en een paar jaar ziet “Omnibus 2 – The Middle Years” het licht. Dit mooie doosje voorzien van het fraaie artwork van Ed Unitsky bevat de cd’s “On We Sail” (2017), “Archiviarum” (2018), “Toki No Kaze” (2019) en “Beyond The Wardrobe” (2020).

Voor wie met de jaren ‘70 old school symfo van The Samurai kennis wil maken is deze box zeker een aanrader, want alle cd’s konden op een (zeer) positieve recensie rekenen op Progwereld. Bij elkaar levert dit een kleine vijf uur smikkelen en smullen op voor de liefhebbers. Voor degenen die dit kwartet of een deel hiervan al in de kast hebben staan valt er toch ook nog iets nieuws te ontdekken. Drie cd’s zijn voorzien van een of twee bonustracks. Dit levert toch een slordige 35 minuten nieuwe muziek op.

Hoogste tijd om die nieuwe nummers even onder de loep te nemen. Uiteraard zijn deze nummers ook weer door gastmuzikanten, alle toetsenisten, geschreven, het vaste concept dat de Samurai doorlopend hanteren.
Aan “On We Sail” zijn twee nummers toegevoegd. The Iron Mask is een mooi kort instrumentaal nummer met rijk klassiek toetsen- en gitaarwerk, dat heel vol orkestraal klinkt. Dit is een gedeelte van het openingsnummer van de gelijknamige cd van Bernard-Lacagnina-Pörsti.
Op het eveneens instrumentale  Pantahedron is het afwisseling troef. We horen rustig pianospel, een beetje doedelzakachtig geluid en de viool van Unruh die doorlopend nadrukkelijk zwierig aanwezig is. Maar we horen ook een ronkend orgel en fel synthesizerspel.

Van “Archiviarum” is tot grote opluchting van collega Math Lemmen de cover van Heroes van David Bowie vervangen door White Skies. Dit nummer was als A Queen’s Wish te horen op “The Lady And The Lion And Other Grimm Stories 1”, in een iets andere versie. Daniel Fäldt kleurt dit nummer fraai met zijn karakteristiek stem. Kimmo Pörsti laat zich op dit nummer op drums nadrukkelijk horen. Het toetsengeweld is zeker ook weer aanwezig, hier en daar klinkt het licht jazzy en komt een de vergelijking met Emerson, Lake And Palmer bij me op. Het golft in dit 10+ nummer weer alle kanten op en de gitaarsolo van Kari Rühimäki aan het eind is ronduit zalig te noemen.
Om onze administratie helemaal op orde te krijgen: La Oscuridad (van “Archiviarum”) heeft een nieuwe mix met nieuwe zangers gekregen.
“Toki No Kaze” is in de basis al tot het gaatje gevuld, zodat hierop simpelweg geen bonusnummer meer past. Op Killing Hopes horen we zangeres Elisa Montaldo die wel wat als Christina Booth klinkt en hiermee heeft de muziek meteen ook wel wat weg van Magenta. Hier doen de passages met akoestische gitaar het erg goed, naast ook weer uitbundig toetsenwerk, met Unruh ook weer op fluit en viool van de partij. Een andere versie van dit nummer is te horen op de cd “Anthem Of The Phoenix Star” van het trio Bernard-Grieco-Prösti.

De finale bonus van “Beyond The Wardrobe” en van de hele box is Take Me Down. De stem van  John Wilkinson zorgt voor een weer heel andere sfeer. We moeten het meer in de richting van Genesis ten tijde van Gabriel zoeken, waaraan het toetsenspel van Alessandro di Benedetti ook bijdraagt. De vlijmscherpe gitaarsolo ontbreekt uiteraard ook nu weer niet. Een ontspannen stukje pastoraal Genesis leidt het laatste gitaarstuk in, waarmee de box een zonder meer passende afsluiting kent.
Het is duidelijk, de vijf bonusnummers zijn zeker geen opvullertjes en geven echt meerwaarde aan de tweede omnibus.

En de Samurai, zij zetten hun muzikale strijd voort, op weg naar hun derde omnibus, die we ongetwijfeld over enkele jaren kunnen verwachten. Enkele jaren? Als ik dit schrijf zijn we al weer twee TSOP cd’s verder…