YesAlbum

En ineens, out of the blue, verscheen er eind oktober 2019 een bericht op Twitter en Facebook van Oliver Wakeman, de zoon van, met de mededeling dat er binnenkort een release bij Burning Shed zou verschijnen met nog niet uitgebrachte tracks uit de periode dat hij lid was van Yes. Hij liet het bericht vergezeld gaan van de openingstrack van de beoogde release, To The Moment.

Ik was verbijsterd over het resultaat. Je hoort hier een versie van Yes die ik, sinds Jon Anderson en Wakeman senior geen deel meer uitmaakten van de bezetting, niet meer had gehoord.

Maar laten we eerst eens in de geschiedenisboeken duiken. Begin 2008 kreeg Oliver Wakeman een telefoontje van Steve Howe met de vraag of hij interesse had om tot Yes toe te treden voor de 40-jarige jubileumtour van de band. Rick Wakeman had aangegeven niet mee te kunnen op toernee en zijn eigen zoon voorgesteld als vervanger. Oliver ging akkoord, maar na enige maanden overleg met Jon Anderson over de setlist kreeg hij bericht van een zieke Anderson dat de tour niet door zou gaan.

Een paar maanden later volgde een bericht van Steve Howe dat de band zonder Anderson op tour wilde gaan met Benoit David als vervanger. Of Oliver nog interesse had om mee te doen?
Wakeman was teleurgesteld dat hij niet met Anderson kon samenwerken, maar het vooruitzicht om zoveel prachtige muziek met deze geweldige muzikanten te kunnen uitvoeren voor duizenden mensen deed hem enthousiast toehappen. En zo stond er toch een Wakeman op het podium tijdens de “In The Present Tour” van 2008 en 2009. De opnamen van deze tour belandden op het live-album “In The Present – Live From Lyon”. In Nederland konden we eind 2009 deze line-up van Yes bewonderen tijdens een concert in De Waerdse Tempel in Heerhugowaard.

Tijdens de tour kwam het opnemen van een nieuw album ter sprake en Squire vroeg aan Wakeman wie dat album zou moeten produceren. Wat denk je van Trevor Horn? was Wakeman’s antwoord. Laat Horn nou nét de man zijn die vervolgens tijdens de opnamen voor “Fly From Here” voorstelde om Geoff Downes erbij te betrekken wat uiteindelijk exit Oliver Wakeman betekende.
De hele gang van zaken, zoals hierboven geschetst, zal de gemiddelde Yes-volger niet onbekend in de oren klinken. Hiervan zijn talloze voorbeelden te vinden in de, inmiddels ruim vijftig jarige, geschiedenis van de band.

Terug naar “From A Page”. Dit kleinood bevat een schijfje met vier studio-tracks uit de opnamesessies voor “Fly From Here” die dat album niet hebben gehaald. Daarnaast heeft Wakeman de live-dubbelaar “In The Present – Live From Lyon” toegevoegd waardoor de totale release als het ware een document is van de output tijdens de vier jaren die hij bij Yes was betrokken.
Beide schijfjes gaan vergezeld van een boekje met foto’s en vooral in het boekje bij “From A Page” geeft Wakeman een mooie inkijk in zijn betrokkenheid bij de band tijdens die bewuste jaren. De goede man verdient een standbeeld voor het ontbreken van elke zweem van rancune in zijn verhaal. Daar kan zijn vader nog een voorbeeld aan nemen.

De eerste drie studio-tracks zijn composities die door Wakeman junior zijn ingebracht en opgenomen met de hele band. De laatste track is gecomponeerd, gearrangeerd en uitgevoerd door de hele band.

Bij het beluisteren van de openingstrack To The Moment viel me de mond letterlijk open van verbazing. Je hoort in deze éne track veel meer Yes dan in “Fly From Here” en “Heaven & Earth” bij elkaar. Yes betekent gedurfde arrangementen, inventieve gitaarpartijen, flamboyante toetsenbijdragen, ronkende baspartijen en bovenal hemelse (samen)zang. Iets van deze glorieuze mix uit de jaren zeventig hoor je in dit nummer weer terug.
Benoit David klinkt hier met datzelfde directe heldere timbre als Jon Anderson en dan sta je al met 2-0 voor. Ook de zanglijnen doen heel erg aan het oude Yes denken, evenals de koortjes. Zelfs in het spel van Steve Howe meen ik het nodige vuur te bespeuren. En dan die toetsenpartijen met die heerlijke Moog-solo’s… Zo speel je verdorie toetsen in Yes. Kaye, Wakeman senior, Moraz en Koroshev begrepen dat. Downes begrijpt het niet en/of kan het waarschijnlijk ook niet.

Words On A Page is een ballad die me enigszins doet denken aan Turn Of The Century, maar mist net die verfijnde symfonische uitwerking van die compositie van “Going For The One”. Fraai zijn hier echter wel het pianospel van Wakeman en het slepende spel van Howe op de steelgitaar.
From The Turn Of A Card kennen sommige lezers misschien wel van de samenwerking tussen Oliver Wakeman en gitarist Gordon Giltrap. In dit nummer zingt David niet zo hoog maar door het Wakey pianospel en de koortjes op het eind misstaat dit niemendalletje niet op dit album.
De studio-schijf wordt afgesloten met The Gift Of Love, een slepende compositie met de nodige wendingen op het vlak van tempo, toonsoort en sfeer, gedomineerd door een rustige, melancholische melodie, vaak fraai gespeeld door Howe. Op het eind weer de kenmerkende Yes (lees Anderson)-koortjes: dup dudum…
De productie van Karl Groom laat in vergelijking met “Fly From Here” en “Heaven & Earth” een diepere, maar heldere sound horen met een voor die tijd erg vet klinkende Steve Howe. Zanger Benoit klinkt hier op zijn best.

De setlist van “In The Present – Live From Lyon” herbergt een aantal oude klassiekers, maar geen echte epics. Daarvoor in de plaats Tempus Fugit en Machine Messiah van “Drama” en een tweetal echte oudjes, Astral Traveller en South Side Of The Sky. Daarnaast twéé akoestische solo’s van Steve Howe.
De band is goed op dreef en we horen een Alan White die gelukkig nog rake klappen slaat. Al moet ik daarbij de kanttekening maken dat onder andere Siberian Kathru en Yours Is No Disgrace in een lager tempo worden gespeeld. Een vervelende gewoonte die de band daarna tijdens de zogenaamde album-tours verder uitbouwde.
Oliver Wakeman vervult zijn taak hier uitstekend. Hij weet de verschillende speelstijlen van Tony Kaye, zijn vader en Geoff Downes zeer adequaat te vertolken.
Jammer is het dat Steve Howe al enige jaren de distortion-functie op zijn Line-6 versterker niet meer weet te vinden. Zijn spel klinkt bijna volledig clean waardoor hij dat edgy, enigszins agressieve geluid van weleer helemaal kwijt is.
Verder zijn hier de eerste tekenen waar te nemen van de reden waarom Benoit David het uiteindelijk niet kon bolwerken binnen Yes. Hij moet in de hoogste regionen soms zo forceren en knijpen dat het niet aangenaam meer klinkt. Dit ontaardde later regelmatig in pijnlijk onzuivere noten zoals ook duidelijk was waar te nemen tijdens het concert in 2011 in De Vereeniging in Nijmegen.

Al met al is “From A Page” een zeer interessante release geworden die je doet afvragen waarom die dekselse Horn nu zo nodig Geoff Downes moest terughalen. Ik durf te stellen dat “Fly From Here” mét Oliver Wakeman een stuk interessanter had geklonken.