Dream TheaterAlbum

Let op! Dit is uitsluitend een interessante cd voor jou wanneer je een idee wilt krijgen hoe Dream Theater dit album heeft opgebouwd. Dat was immers de uitdrukkelijke wens van drummer en baasje destijds, Mike Portnoy. Als je geen muzikant bent, is deze compilatie oersaai. Het lezen van deze recensie als fan is dan ook op eigen risico.

De discografie van alleen al Dream Theater’s “The Lost Not Forgotten Archives” strekt zich inmiddels uit tot een halve armlengte. Desondanks gaan wij onverdroten en slaafs door met het optekenen van ons oordeel over alweer een uitgave. Met “The Making Of Falling Into Infinity (1997)”, waarmee ik Mario van Os even aflos, zijn wij in deze reeks toe aan de achttiende uitgave. Dat zijn er al meer dan het aantal officiële studioalbums.

Bij de eerste (her)uitgaven in deze reeks had ik al mijn twijfels. Hoe ver wil je als groep gaan met het aan het grote publiek openbaren van je muziek, of in dit geval je archief? Wil je iedere oprisping, iedere riff, iedere toetsenriedel, probeersel of demo-versie nummer 96 aan je fans laten horen? Daarom ga ik je in vier volzinnen eerst vermoeien met het Depot van Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam. In dit alleen al aan de buitenzijde bezienswaardige gebouw annex archief zijn meer dan 152.000 kunstwerken opgeslagen. Slechts een zeer klein deel daarvan is in opgeslagen staat zichtbaar voor het publiek. De rest zal tot in lengte van dagen niet te zien zijn voor datzelfde publiek. Had Dream Theater dat ook maar gedaan.

De originele versie van “Falling Into Infinity” telt elf nummers. Dit album, dat oorspronkelijk de tweede fanclub-cd was, telt er maar liefst 25, variërend in speelduur van 21 seconden tot iets meer dan zes minuten. Elf nummers zijn zogenaamde overdubs. Een overdub is niets meer en niets minder dan het opnieuw inspelen of inzingen van een deel van een nummer. Zeg maar het bijwerken van je reeds geschilderde raamkozijn. Op deze cd zijn het vooral probeersels. Met een beetje goede wil is een paar daarvan voor de gemiddelde fan eenmalig te verteren.

Van negen oorspronkelijke nummers vonden de heren het nodig om de eerste beginselen, ideeën, noten en akkoorden aan de luisteraar toe te vertrouwen. Dat zijn de zogenaamde ‘basic tracks’. Van een volledig nummer of demo is hier absoluut geen sprake. Alsof dat niet erg genoeg is, krijg je het nodige gepraat, gelach en ander (onverstaanbaar) geneuzel er gratis bij. Je moet wel een zeer fanatiek, gehard en doorgewinterd fan zijn, wil je aan deze ongein je tijd willen besteden. Met als triest dieptepunt meer dan zes minuten geklooi met de laatste akkoorden van Hell’s Kitchen Writing The Finale.

Nu ik de afgelopen alinea’s volledig ben leeggelopen, rijst de vraag of op dit album nog nummers staan die enigszins de moeite waard zijn. Het antwoord daarop is ja, immers Take Away My Pain vinden we in een volledige uitvoering, al betreft het een demo van een eerdere versie. Ook Anna Lee Derek Noodling At The Piano vind ik de moeite waard (zie onderaan deze recensie). En voor Lines In The Sand heb ik een zwak omdat dit een van mijn favoriete Dream Theate-nummers is. Bij het laatste nummer The End? leefde ik ook even op. Betekenen deze 21 seconden gebral van Mike Portnoy het eind van deze archiefreeks? Het vraagteken doet mij het ergste vermoeden.

Hoe lang gaat Dream Theater nog door met het uitbrengen van archiefmateriaal? Neem nu deze uitgave van ruim vijf kwartier, want was het dubbelalbum “Falling Into Infinity Demos (1996-1997)” uit deze serie niet al (meer dan) genoeg?  Ik moet er niet aan denken dat we hiermee tot 2030 gespamd worden. Een bezoek aan het Depot biedt de gemiddelde liefhebber vele malen meer…