Het jaar 2018 stond voor Dream Theater in het teken van het schrijf- en opnameproces voor hun veertiende album “Distance Over Time”. Dit album is opgenomen van juni t/m september in een zelf (om)gebouwde studio in Monticello, een buitenwijk van New York, die door de leden werd omgedoopt tot ‘The Yonderbarn’. In het interview dat ik toentertijd mocht hebben met Jordan Rudess vertelt hij meer over deze speciale plek. Dit demo-album uit de “Lost Not Forgotten Archives”-reeks geeft een beeld van het schrijfproces van dit album. De nummers zijn in eerste instantie genummerd (als Song 01 t/m Song 10) en later ook van tracknamen voorzien. Op dit demo-album worden de nummers gepresenteerd in de oorspronkelijke volgorde van ontstaan.
Het demo-album is volledig instrumentaal en zo te horen een van de laatste versies voordat de zang wordt toegevoegd aan de nummers. De nummers zijn zover ontwikkeld dat de uiteindelijke versies hierin duidelijk zijn terug te horen. Door de andere volgorde geeft het wel een beeld van het creatieve proces van de bandleden. At Wit’s End start met een heftige, stevige gitaarriff die meteen de toon slaat voor de sound die op het album terecht gaat komen. Dat later voor de eerste single als opener van het album is gekozen is natuurlijk een commerciële keuze. Het album met het langste en heftigste nummer te openen lijkt nu een betere keuze.
Ik ga hier niet verder uitweiden over alle nummers. De beschrijving in de recensie van het officiële studio-album zou ik hier kunnen herhalen. Belangrijk verschil is natuurlijk het ontbreken van de zang. Voor de één een ‘blessing in disguise’ voor de ander natuurlijk een gemis. In vele special editions uitgaven van hun albums heeft Dream Theater (of hun recordmaatschappij) een instrumentale versie van de nummers toegevoegd. Bij “Distance Over Time” was dat nog niet gebeurd. Dat wordt met deze uitgave dus goed gemaakt.
Wij vragen ons vaak in de recensies van deze archiefreeks af wat de toegevoegde waarde is aan de toch al uitgebreide discografie van Dream Theater. Persoonlijk kijk ik altijd uit naar deze uitgaven, waarbij met name de liveopnamen zeker opvallen en zeker van toegevoegde waarde zijn. De demoversies zijn leuk, maar zullen toch minder vaak door mijn speakers klinken.